Küstahlıkları
Kılıflama Bakanlığı
Peter Paul Rubens. Massacre of the Innocents,(Masum Çocuklar Katliamı ) 1611–12 (Ontario sanat Galerisi),
O yüzyılın ilk çeyreğinde, Küstahlıkları Kılıflama Bakanlığı
fazla mesai yapıyordu. Hummalı bir karınca faaliyeti yürütüyordu erkli kullar.
Bedenler bombalanarak itinayla soyuluyordu, cüretli cehaletin ateşi
körükleniyor ve hırslı bir ağız ortasından biteviye dişliyordu kadim insanlığı.
Güvercin ruhlar sabah akşam öğütülüyordu dev kazanlarda. İşler bir türlü bitmek
bilmiyordu, kentlerde günbegün emsali görülmedik bir biçimde yeni güvercin
ruhlar türüyordu.
İstikrarlı Hissizleştirme Timleri, gün doğumuyla mahallelere dağılıyor, üzerlerine tünemek için sağlam yapılı göğüs kafesleri arıyorlardı. Sırttan kamburlaşırken sizleşmek pek kolayken insanlar bir türlü sizleştirilemiyordu. İnatçı mizaçlardan çok bunalıyordu devlet, bu durum bezdiriyordu bütün erkli kullarını. Denizleri de kaldırıyordu bakanlık. Fenerler birer birer yıkılıyordu. Martılar bile çöplüklerden göçüp gidiyorlardı öbek öbek. İklimi kışa sabitlemişti mühendisler, yaralı ruhlar donarken yönlerini bulamasınlar diye tüm pusulalara manyetik alanlar yüklemişti çalışkan teknikerler. Vahşetin aktörleri kendi eklem yerlerinden mesul tutulmuştu. Sürüp giden gafleti sevaplamak için her kuşluk vakti, muhtarlıkların önünde önceden kılınmış kıyılmışlıklarıyla sahte deliler yeni bir av temsili sahneliyorlardı. Son toplu cadı katliamından bu yana hiç bu kadar kanamamıştı sokaklar. Katli vacip de çıkartmıştı donmaya sevdalı ruhlara, patikalarda pusulasız yürüyen yalın ayaklara çelik sertliğinde, sivri çiviler de icat ettirmişti devlet. Küstahlıkları Kılıflama Bakanlığı’nın tüm gayretlerine rağmen, dikleştikçe kökleşiyordu yaşam hakkı ve ruhu donmadan açmayan bir nergisti umut. Dondukça bir anka kuşu gibi çıkarıyordu kafasını çorak topraktan. Bir kez daha kül ve toz olana dek uçuyordu şehirlerin üzerinde.
İstikrarlı Hissizleştirme Timleri, gün doğumuyla mahallelere dağılıyor, üzerlerine tünemek için sağlam yapılı göğüs kafesleri arıyorlardı. Sırttan kamburlaşırken sizleşmek pek kolayken insanlar bir türlü sizleştirilemiyordu. İnatçı mizaçlardan çok bunalıyordu devlet, bu durum bezdiriyordu bütün erkli kullarını. Denizleri de kaldırıyordu bakanlık. Fenerler birer birer yıkılıyordu. Martılar bile çöplüklerden göçüp gidiyorlardı öbek öbek. İklimi kışa sabitlemişti mühendisler, yaralı ruhlar donarken yönlerini bulamasınlar diye tüm pusulalara manyetik alanlar yüklemişti çalışkan teknikerler. Vahşetin aktörleri kendi eklem yerlerinden mesul tutulmuştu. Sürüp giden gafleti sevaplamak için her kuşluk vakti, muhtarlıkların önünde önceden kılınmış kıyılmışlıklarıyla sahte deliler yeni bir av temsili sahneliyorlardı. Son toplu cadı katliamından bu yana hiç bu kadar kanamamıştı sokaklar. Katli vacip de çıkartmıştı donmaya sevdalı ruhlara, patikalarda pusulasız yürüyen yalın ayaklara çelik sertliğinde, sivri çiviler de icat ettirmişti devlet. Küstahlıkları Kılıflama Bakanlığı’nın tüm gayretlerine rağmen, dikleştikçe kökleşiyordu yaşam hakkı ve ruhu donmadan açmayan bir nergisti umut. Dondukça bir anka kuşu gibi çıkarıyordu kafasını çorak topraktan. Bir kez daha kül ve toz olana dek uçuyordu şehirlerin üzerinde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder